Shellshock

Nog zo'n slachtoffer van de liefde van kabouters voor spektakelstukken, denk ik. Een verfrommeld soldatenpetje, wazige uitdrukking en in het algemeen een verfrommelde indruk - hij ziet er uit alsof hij een flinke shellshock heeft opgelopen. Aan zijn uitmonstering te zien, waarschijnlijk in een heropvoering van een slag uit de Amerikaanse Burgeroorlog. Niet dat dit er veel toe doet; volgens mijn bronnen gaat het er bij de meeste van die spektakelstukken zo ruig aan toe dat je er makkelijk een post-traumatische stressstoornis van kunt oplopen, of het nu om een historische veldslag gaat of een opvoering van The Sound Of Music.

Generaal Custer

 

De deur zwiept open en "General Custer" komt binnenstormen terwijl hij nog wat bevelen achterom schreeuwt naar (waarschijnlijk denkbeeldige) manschappen. Hij neemt plaats op het krukje, zet zijn hoed in een heroïsche stand en neemt een krijgshaftige pose aan - maar niet lang, dan schiet hij er al weer vandoor, iets brullend over een hinderlaag van die verdomde indianen!

Ja, het is wat met die kabouters en hun historische spektakelstukken die ze graag uitvoeren in bos en hei met honderden figuranten liefst. En dientengevolge heel wat acteurs die hun rol te serieus nemen en niet meer los kunnen laten (we hebben "Napoleon" al eerder langs zien komen).

Nu moeten ze dat eigenlijk zelf maar uitzoeken (en het houdt ze in elk geval van de straat) maar ik zie toch graag dat ze enige tijd er voor nemen om te poseren! We moeten het voor deze keer dus met wat snelle schetsen doen. Hij zou eigenlijk nog langskomen voor een tweede sessie, maar ik heb niets meer van hem gehoord. Ik hoop nu maar dat die indianen hem niet te pakken hebben genomen ..

Geen zin

 

De meeste vertegenwoordigers van het kleine volk die bij mij binnenkomen stellen het erg op prijs dat ik hun portret maak - maar niet iedereen dus. Bij dit exemplaar was al direct duidelijk dat hij er helemaal geen zin in had. En toen ik hem vroeg wat zijn beste kant was, antwoordde hij nors dat hij die niet had. Ik probeerde hem wat vriendelijker te stemmen door op te merken dat hij in elk geval een fraaie hoed had, maar hij gromde alleen maar dat ik dan maar die hoed moest tekenen, trok hem diep over zijn ogen en ging somber en van me af gekeerd zitten zwijgen.

Het werd dus een snel en krabbelig portret; als het er om gaat een beetje nukkig en eigenwijs te zitten wezen, dan weet ik ook wel hoe het moet. Denk maar niet dat ik me laat imponeren door zo'n onderdeurtje dat voornamelijk uit hoed en baard bestaat.

Rustiek

Een rustiek aandoende kabouter met een sterk landelijke uitstraling; misschien is het te wijten aan mijn voorstellingsvermogen maar ik zie hem in een polderlandschap leunen tegen een hek terwijl hij op een strootje kauwt en bedachtzaam voor zich uit kijkt, in diepe filosofische gedachten verzonken over de grote vraagstukken van het leven.

In werkelijkheid zat hij op een krukje in mijn keuken toen ik deze schets van hem maakte (daar heb ik 's avonds het beste licht). En toen ik hem vroeg waar hij over nadacht, antwoordde hij dat hij dacht aan de pap die hij die morgen als ontbijt had gegeten.

Misschien is het maar beter om de verbeeldingskracht gewoon zijn werk te laten doen zonder je al te veel te laten hinderen door communicatie, waar je over het algemeen toch niet echt gelukkiger door wordt.