Voeten

"De kabouter die niet wist of zijn voeten wel goed stonden."
Dat is inderdaad een probleem met zo'n uitbundige en ongetemde baardgroei waardoor het lijkt of je voeten zich in een ander bestaansvlak ophouden. En een adequate vorm van voetverzorging wordt dan nog een bijkomend probleem.
Nee, het pad van een kabouter is niet vrij van valkuilen en obstakels - en dan is het zeker van belang of je voeten goed staan.

Neus

De kabouter die probeerde verder te zien dan zijn neus lang was maar dat bleek dus nog iets te kort.

Krullen

Een kabouter uit oude tijden .. een tijdperk waarin alles nog jong en krullerig was. Ja, zelfs de hoeden.

Baardalg

Het grimmig aangezicht van Gargar Grimbaard - van hem wordt verteld dat waar hij ook ging donkere wolken boven zijn hoofd hingen, waaruit het regelmatig donderde en bliksemde, en die diverse soorten van neerslag produceerden waaronder hagelstenen zo groot als ganzeneieren.
Dankzij zijn speciale hoed had hij daar zelf geen last van, maar toch kan al die vochtigheid hem geen goed hebben gedaan. Dezelfde verhalen vermelden dat zijn baard verschillende opmerkelijke kleuren vertoonde, wat volgens moderne wetenschappers waarschijnlijk het resultaat van algengroei was.

Soep

Dit is dan degene van wie koning Zadichh die defecte magische hoed had gekregen, de Boskoningin Zzasi (of Zzasicchhh als formele aanspreektitel). In die oude tijden was het traditie dat bosgebieden geregeerd werden door vrouwen, terwijl de mannen het voor het zeggen hadden op de open vlakte. Natuurlijk was er vaak gesteggel over gebieden met onduidelijk kreupelhout, maar over het algemeen hoedden de mannen er zich wel voor de boskoninginnen niet al te veel tegen zich in te nemen: die waren immers bedreven in magie, en als magie niet hielp waren ze ook niet te beroerd om hun tegenstander in de kookpot te stoppen om hem tot een smakelijke en gezonde soep te verwerken.

In de war

Een portret van een van de koningen uit de Late Koningstijd, toen heel Europa inmiddels in een slagveld was veranderd. Zadichh de Onverschrokkene, beroemd (of berucht, er was indertijd niet zo'n groot verschil) omdat hij nooit een gevecht uit de weg ging, tegen wie of wat dan ook. Het verhaal ging dat hij over een magische hoed beschikte, die hem beschermde tegen alle klappen van die zware stenen strijdbijlen die het meest geliefkoosde wapen waren in die woelige tijden.
Op een gegeven moment werkte de magie blijkbaar toch niet zo goed meer, en raakte hij wat in de war door alle dreunen op zijn hersenpan; dientengevolge had hij niet meer zo scherp in de gaten wie zijn vrienden of vijanden waren en begon hij tegen zijn eigen troepen te vechten .. Zeker niet zijn slimste beslissing, maar in elk geval wel zijn laatste.

Woest

Een oud en vergeeld portret van Frschh de Rammer, de tegenstander van koning Zlochh (zie hieronder). Over hem doen minder verhalen de ronde, hij was eigenlijk alleen maar erg goed in rammen - maar dat deed hij dan ook met verve. Je moet je hem voorstellen aan het hoofd van een bende van een paar duizend krijgers die bijna even erg zijn als hij, terwijl hij een spoor van totale verwoesting achterlaat ..

Legende

Een portret van de legendarische kabouter-koning Zlochh de Opmerkelijke, hij die faam verwierf door twee keer een gevecht met een holenbeer te winnen (er was een derde gevecht, maar dat eindigde in een gelijkspel dus dat telde niet). En natuurlijk door zijn conflict met Frschh de Rammer, ook bekend als de Vijfhonderd-jarige Oorlog.
Wie deze oorlog heeft gewonnen is eigenlijk niet bekend, en ook wat academisch omdat er maar bitter weinig overlevenden waren om de overwinning te claimen. Maar veel kabouters kennen nog alle 14.000 verzen van het verhaal van Zlochh uit het hoofd, en hebben maar weinig aansporing nodig om ze allemaal te reciteren - ik ben er helaas nooit in geslaagd om wakker te blijven na de eerste honderd verzen.

Paden en lanen

De paden op, de lanen in, vooruit met flinke pas! Of je zoekt je eigen weg, dwars door het struikgewas. Want het is zomer, en alles groeit, bloeit en loeit. Dus moet je op weg, het geeft niet veel waarheen. Ja, kabouters zijn dol op natuur - of het andersom ook zo is weet ik eigenlijk niet.

Rekening

Hij is op weg, met een duidelijk doel voor ogen. Met een grimmige blik, die duidelijk maakt dat hij het een en ander recht wil gaan zetten, een onrecht dat hem is aangedaan, een oude rekening die nodig vereffend moet worden. Of een indringend onderhoud met degene die hem die aftershave heeft aangesmeerd. Of zoiets.
Het blijft natuurlijk gissen, maar wie het ook is die binnenkort deze kabouter op bezoek krijgt, ik zou niet graag in zijn schoenen staan.

Misnoegd

Het voorjaar barst uit zijn voegen; er ligt een deken van groen over het landschap, vogels zingen zich bijkans een breuk en leggen aan één stuk door eieren, alsof de natuur een gigantische legbatterij is.
Maar deze kabouter maakt zich nog steeds kwaad omdat de winter zo lang geduurd heeft. Hij kan het maar niet uit zijn hoofd zetten, en blijft driftig rond lopen stampen met een gezicht als een oorwurm terwijl overal om hem heen de knoppen openbarsten.
Misschien dat hij zo tegen de herfst schoorvoetend zal toegeven dat de lente toch eigenlijk wel aardig was .. maar dan gaat hij zich weer kwaad maken dat hij er niet van heeft kunnen genieten omdat de winter zo lang duurde!

Fluitekruid

Deze kabouter kijkt wel erg vrolijk, hij lijkt bijna in hoger sferen. Nu zie je dat wel vaker in het voorjaar als de natuur op grote schaal begint om geur te verspreiden, vooral op plekken waar flink wat fluitekruid staat uit te wasemen.
Misschien een tip voor de fabrikanten van geurkaarsen en etherische oliën om een fluitekruid-luchtje aan hun assortiment toe te voegen, dat zou bij kabouters zeker gretig aftrek vinden.

Frühlingserwachen‎

"Wat is dat nu weer allemaal grmbl, je kan niet eens meer een paar jaar een schoonheidsslaapje doen zonder dat ze alles om je heen veranderen .. ik herken niets meer .. zeg dat is toch geen nieuwe snelweg, hoop ik?! .. o gadver, ik ruik mensenlucht!"
Kabouters staan normaal al niet bekend om hun positieve ochtendhumeur, laat staan als ze dat hebben opgezameld als ze een flinke poos onder zeil gaan. En nu is hij er nog niet eens achter dat het zaakje waar hij altijd heen ging om zijn hoed op te laten frissen, door de economische recessie op de fles is gegaan.

Horizontale hoed

Hij draagt de hemel op zijn hoed. En hij staat midden in het landschap, neemt het in zich op, keurt het. Niets ontsnapt aan zijn aandacht.
Dan gaat hij verder, en neemt het landschap met zich mee.
En daarna gaat hij theedrinken bij Monique, want die heeft worteltaart in de aanbieding. En bovendien is het daar altijd heel gezellig.

Revolutie

Een revolutionaire kabouter?! Een beetje kabouter is oud als een stok, en heeft evenveel aandrang om te veranderen, aan zichzelf of de wereld om hem heen. Maar er zijn ook jonge kabouters, die nog barsten van de energie en wilskracht.

Zoals deze jongen, 'Che' noemt hij zichzelf. Die heeft zichzelf benoemd tot hoofd van het Kabouter Bevrijdings Front, dat de oorlog heeft verklaard aan de menselijke beschaving. Strijd! Revolutie! Bloed aan de paal!

Het zal hem niet meevallen om al die overjarige kabouters te overtuigen om van hun luie kont te komen en mee te vechten. Maar het is hem duidelijk wel bloederige ernst, hij heeft zelfs al pamfletjes laten drukken.

Baret

Deze kabouter is een groot kunstliefhebber; hij loopt ook altijd rond met zo'n baret met pluim omdat hij daarmee op een zelfportret van Rembrandt lijkt. Denkt hij.

Hij wilde zich ook dolgraag door deze kunstenaar laten vereeuwigen .. toen bleek dat die niet langer beschikbaar was, kwam hij op een of andere manier bij mij terecht - ach ja, het kan ook niet altijd mee zitten.

Maar goed, ik heb mijn best gedaan .. en het is opmerkelijk hoe ver je kunt komen met een beetje koffie als je papier er indrukwekkend oud wilt laten uitzien.

Klitten

Vanuit een vervuild industrieel landschap treedt een blozende kabouter naar voren. Hij kijkt niet naar wat achter hem ligt, maar blikt vol vertrouwen naar de toekomst. Hij moet alleen nog even zijn hoed fatsoeneren en de klitten uit zijn baard halen, maar verder is hij er helemaal klaar voor.

Modder

Kabouter in aardkleuren. Zelfs de lucht heeft een modderkleur. Hij kijkt wat somber om zich heen: overal modder, kan hij zijn baard wel schoon houden?

Vrees niet, kabouter! De regens zullen voorbij gaan, en het landschap zal getooid worden in lentebloesems. Maar tot het zover is, zul je even een plekje moeten vinden om te schuilen.

Voorwaarts

In een kaal rood landschap gaat hij door. Met vaste tred, en de blik vooruit; hij heeft een doel voor ogen, ook al is dat misschien maar vaag omschreven. Maar hij zal er komen, ook al blijkt het een ander doel te zijn dan hij dacht. Maar het zal in elk geval beter zijn dan dit kale rode landschap.

Achtervolgd

Hij lijkt op de loop, met gehaaste tred en schichtige blikken achterom werpend. En dat terwijl kabouters over het algemeen toch erg rustig zijn, en niet snel van iets schrikken. Waarvoor zou deze kabouter zich dan zo bedreigd voelen? De enige reden die ik kan bedenken is een kabouter van het andere geslacht - die zijn immers berucht om hun chronische slechte humeur en de manier waarop ze er bij het manvolk de wind onder houden.

Gezellig samen een kopje thee drinken komt er bij kabouters nauwelijks van, de conflictfase is meestal al aangebroken voor het water tijd gehad heeft om aan de kook te raken. En dan is het al weer tijd voor manlief om een gezonde wandeling te gaan maken - thuis blijven zou in elk geval minder goed voor de gezondheid zijn.

Kleur

Kan het zijn? Ja! Een kabouter in kleuren, hoe is het mogelijk.

Het was met het nodige voorbehoud dat ik dit gewaagde experiment aanging - kabouters houden nu eenmaal niet van kleur. Het leidt zo af, vinden ze. Waarvan? Van de lijn dus .. het zijn rechtlijnige denkers, en niet zo gecharmeerd van malle nieuwerwetsigheid als kleur of andere onnodige fratsen.

Deze kabouter kijkt me ook nogal argwanend aan, voel ik, en een beetje waarschuwend. Misschien moet ik toch maar wat voorzichtig blijven, ik wil echt geen boze kabouters op mijn dak.

Wind

Kabouter Snorrebaard op de wind! Of heeft de tekenaar weer een aanval van onstuimigheid? Laten we het maar even op de wind houden - deze kabouter heeft er duidelijk geen last van. Hij gaat er helemaal in mee, maakt daardoor deel uit van het landschap; sterker nog, deze kabouter is het landschap!

Ik vraag me wel af hoe die hoed blijft zitten .. lijm? Magische krachten?

Strand

Komen kabouters wel eens aan het strand? Jawel hoor, je zult ze alleen niet zo vaak zien. Ze houden niet van honden, of van kinderen, of van mensen in het algemeen. Of met de trein reizen. Je treft ze over het algemeen dus alleen als het strand vrijwel verlaten is, zoals in de zomer heel vroeg in de morgen, als de zon net op komt. Dan zie je soms een touringcar waar opeens een horde kabouters uit komt tuimelen, die zich dan snel naar het strand begeven. Om daar - op gepaste afstand van elkaar - een uurtje langs de vloedlijn te sjokken. Op blote voeten, want van kwallen schijnen ze nu juist geen last te hebben. En daarna klimmen ze weer in de bus en duiken zo diep mogelijk in hun zetel, met de hoed over de ogen getrokken. Nee, sociaal zijn ze zeker niet!

Schemering

De kabouter die zich voortbeweegt in de schemering. Hij lijkt diep in meditatie verzonken, de blik zowel star vooruit als naar binnen gericht; het is de vraag of hij nog wel helemaal in deze wereld aanwezig is. Stoor hem niet in zijn langzame voortgang, de gevolgen zijn niet te voorzien.

Shellshock

Nog zo'n slachtoffer van de liefde van kabouters voor spektakelstukken, denk ik. Een verfrommeld soldatenpetje, wazige uitdrukking en in het algemeen een verfrommelde indruk - hij ziet er uit alsof hij een flinke shellshock heeft opgelopen. Aan zijn uitmonstering te zien, waarschijnlijk in een heropvoering van een slag uit de Amerikaanse Burgeroorlog. Niet dat dit er veel toe doet; volgens mijn bronnen gaat het er bij de meeste van die spektakelstukken zo ruig aan toe dat je er makkelijk een post-traumatische stressstoornis van kunt oplopen, of het nu om een historische veldslag gaat of een opvoering van The Sound Of Music.

Generaal Custer

 

De deur zwiept open en "General Custer" komt binnenstormen terwijl hij nog wat bevelen achterom schreeuwt naar (waarschijnlijk denkbeeldige) manschappen. Hij neemt plaats op het krukje, zet zijn hoed in een heroïsche stand en neemt een krijgshaftige pose aan - maar niet lang, dan schiet hij er al weer vandoor, iets brullend over een hinderlaag van die verdomde indianen!

Ja, het is wat met die kabouters en hun historische spektakelstukken die ze graag uitvoeren in bos en hei met honderden figuranten liefst. En dientengevolge heel wat acteurs die hun rol te serieus nemen en niet meer los kunnen laten (we hebben "Napoleon" al eerder langs zien komen).

Nu moeten ze dat eigenlijk zelf maar uitzoeken (en het houdt ze in elk geval van de straat) maar ik zie toch graag dat ze enige tijd er voor nemen om te poseren! We moeten het voor deze keer dus met wat snelle schetsen doen. Hij zou eigenlijk nog langskomen voor een tweede sessie, maar ik heb niets meer van hem gehoord. Ik hoop nu maar dat die indianen hem niet te pakken hebben genomen ..

Geen zin

 

De meeste vertegenwoordigers van het kleine volk die bij mij binnenkomen stellen het erg op prijs dat ik hun portret maak - maar niet iedereen dus. Bij dit exemplaar was al direct duidelijk dat hij er helemaal geen zin in had. En toen ik hem vroeg wat zijn beste kant was, antwoordde hij nors dat hij die niet had. Ik probeerde hem wat vriendelijker te stemmen door op te merken dat hij in elk geval een fraaie hoed had, maar hij gromde alleen maar dat ik dan maar die hoed moest tekenen, trok hem diep over zijn ogen en ging somber en van me af gekeerd zitten zwijgen.

Het werd dus een snel en krabbelig portret; als het er om gaat een beetje nukkig en eigenwijs te zitten wezen, dan weet ik ook wel hoe het moet. Denk maar niet dat ik me laat imponeren door zo'n onderdeurtje dat voornamelijk uit hoed en baard bestaat.

Rustiek

Een rustiek aandoende kabouter met een sterk landelijke uitstraling; misschien is het te wijten aan mijn voorstellingsvermogen maar ik zie hem in een polderlandschap leunen tegen een hek terwijl hij op een strootje kauwt en bedachtzaam voor zich uit kijkt, in diepe filosofische gedachten verzonken over de grote vraagstukken van het leven.

In werkelijkheid zat hij op een krukje in mijn keuken toen ik deze schets van hem maakte (daar heb ik 's avonds het beste licht). En toen ik hem vroeg waar hij over nadacht, antwoordde hij dat hij dacht aan de pap die hij die morgen als ontbijt had gegeten.

Misschien is het maar beter om de verbeeldingskracht gewoon zijn werk te laten doen zonder je al te veel te laten hinderen door communicatie, waar je over het algemeen toch niet echt gelukkiger door wordt.